In need of some inspiration for your nursery? - Inspiratie nodig voor de babykamer?

De babykamer; de trots van elke (bijna) moeder en (bijna) vader.
Wij hebben een aantal mooie, lieve, rustige en wat extremere babykamers voor je geselecteerd. Doe inspiratie op en geniet!

1. Calm, Serene & Unisex

 

 

                                                  Little Boys Room:

 
 

 

 

 

 

 

                                                              Little Girls Room:

 

Go a Bit More Extreme:

 

 

Wich one of the nurseries is your favourite?
Welk babykamertje is jouw favoriet?

 

Ziek zijn - Het verschil tussen mannen en vrouwen

 RTL Late Night. Eigenlijk zou ik al op bed moeten liggen gezien mijn situatie. Maar hé, ik heb zo ontzettend uitgekeken naar die avonduurtjes. De uurtjes voor mijzelf. De me, myself... and my couch time, dat ik nog even blijf hangen.

Gastheer Humberto en zijn gasten snijden een precair onderwerp aan, althans het ligt op het moment nogal gevoelig bij mij. Ik ben ziek. Een keelontsteking en wat bijholtes maken het mij deze dagen niet makkelijk. Om de keelontsteking én de bijholtes wat bijval te geven doet die ellendige rug ook maar mee. “Hai rug, fijn dat jij er ook nog bent.”. *Zucht*
Maar zielig ben ik niet! Absoluut niet. De halve wereld is ziek als ik social media moet geloven; gedeelde smart, halve smart. En daarnaast ben ik gewoon gaan werken en heb ik mijn moederlijke/huishoudelijke taakjes gedaan.

Humberto (love the man!) praat met zijn gasten over de verschillen tussen mannen en vrouwen wanneer zij ziek zijn. Volgens de vrouwen aan tafel worden hun mannen spontaan ook ziek wanneer zij het zijn maar dan uiteraard een gradatie erger. Wat een onzin, denk ik! Dat heb ik persoonlijk nog nooit meegemaakt. Echt niet! Het gebeurd wel eens dat we vlak na elkaar ziek zijn, maar nooit tegelijk. Of, wacht even, toch wel! Laatst. Beiden knallende, migraineachtige, ik-moet-er-van-spugen en de ik-kan-niet-in-het-licht-kijken hoofdpijn. Mijn vriend is op bed gaan liggen. Eigenlijk had ik dat ook graag willen doen. Maar hij had voorrang, vond hij…
Maar verder? Nee, echt nooit meegemaakt. Serieus niet.

Natuurlijk word er ook gepraat over het FEIT dat mannen áltijd erger ziek zijn als vrouwen. Zij kunnen werkelijk niets meer als zij ziek zijn. Niets! Terwijl menig vrouw gewoon naar haar werk gaat en haar moederlijke/huishoudelijke taakjes verricht. Bij dit discussiepunt had ik mijn heerlijke couch moeten verruilen voor mijn heerlijkere bed. Op dit moment is dit geen grappen-en-grollen, hilarisch discussiepunt meer voor mij maar een punt van “pak je spullen, verdwijn uit mijn ogen en laat mij met rust” ruzie moment. Want weet je, het is eigenlijk flink balen om gewoon te gaan werken en de moederlijke/huishoudelijke taakjes te doen als je ziek bent. En ik ben ziek!
Toch blijf ik kijken….

Eén van de tafelheren zegt dat mannen fysiek sterker zijn. Innerlijk ga ik in verweer. De feministische kant van Fem vindt namelijk dat wij, mannen en vrouwen, even sterk zijn. Als je het in verhouding bekijkt tenminste. Gelijke rechten, gelijke plichten, gelijke salarissen en dus ook gelijke krachten. Dat mijn man met gemak onze, veertien kilo wegende, zoon de lucht in zwiept en ik daar heel erg mijn best voor moet doen verwijd ik aan de ongelijke verdeling van hoeveelheid spieren e.d. Anatomisch gezien.
Naar verhouding zijn wij even sterk, punt uit, uitroepteken!

Maar, fysiek sterker dus? Eigenlijk zegt deze meneer daar openlijk mee dat de man zich aanstelt wanneer hij ziek is. Die vraag wordt hem dan ook gesteld. Ook dit geeft hij toe! Aha!! *Stupid! Eigen glazen ingooierij-hijijij!*
Hier zal de wereldbevolking, die zich tot het fysiek sterkere geslacht mogen rekenen, u eeuwig dankbaar voor zijn.

Mijn conclusie;
- Mannen zijn minder ziek dan zij zich voor doen.
- Vrouwen houden zich sterker dan zij zich op dat moment werkelijk voelen.

Wat maakt dat man en vrouw even ziek zijn. Wij dus gelijk zijn en gelijke behandeling verdienen tijdens het ziek zijn.

Dus vrouwen,
duik je bed in als je ziek bent. Ík weet dat wij heersen in het hebben van doorzettingsvermogen. Maar eigenlijk zijn we ook zo koppig als maar kan. Ook Superwoman heeft wel eens een bad day. Gelukkig staat daar dan vaak nog een Superman naast je die jouw werk kan bellen om te zeggen dat je ziek bent en vast wel een paar dagen jouw moederlijke/huishoudelijke taken over kan nemen.
Doorgaan en zelfmedelijden hebben, de “Oh, ik ben zo ziek maar ik móét zoveel”-houding, helpt niets. Laat het varen en duik je bed in!

Dus mannen,
doe niet alsof je terminaal bent en jouw laatste uren zijn geslagen wanneer je een griep hebt. Die sinaasappelsap kun je best nog zelf persen en de kracht (want mannen zijn fysiek toch sterker?) om twee paracetamolletjes door het folietje te drukken heb je ook nog wel. Jouw superwoman is namelijk aan het werk of ze is bezig jouw vaderlijke rol en haar moederlijke/huishoudelijke taakjes uit te voeren.

Uiteindelijk ben ik blij dat ik nog ben blijven hangen, wat heb ik er veel van geleerd, tjonge!
Hopelijk jullie ook! Doe er je voordeel mee zou ik zeggen.

-Even een note voor mijn Superman: lieverd, ik ken nu de waarheid. Volgende keer gaan wij tossen om wie het eerst naar bed mag. Op dit kruispunt gelden geen voorrangregels meer.-

Beterschap allemaal!
Fem.

Bericht van 2 juli 2014 - Koekieloekie.com - The Beginning

Koekieloekie.com - How it all started.

We zijn nu op een punt gekomen met Koekieloekie dat voor mij persoonlijk erg belangrijk is.
Omdat er een bepaalde gedachte achter Koekieloekie.com zit, en daarbij ook een zeer persoonlijk verhaal, wil ik de gedachte achter Koekie en mijn verhaal met jullie delen.

Koekieloekie.com is voor mij meer als het verkopen van baby- en kinderkleding. Het is het samen komen van zeer belangrijke gebeurtenissen, dromen en levenslessen.
Het begin van Koekieloekie is er altijd geweest, slechts in mijn dromen maar de ambitie was er. In die tijd, de tijd van dromen over "mijn eigen winjeltje", speelde angst een grote rol. Je kent het wel: kan ik dat wel? Red ik dat wel? Neem ik geen té grote verantwoordelijkheden en financiële risico's...

2010
Ik was zwanger van mijn, ons, eerste kindje. Ik werd al snel "dik" en kon het niet lang verborgen houden. Aangezien mijn kledingmaat 34 was kon dit ook niet anders. Al snel wist iedereen dat ik een buikbaby had. De vooruitzichten waren perfect, de baby leek na alle testen en echo's erg gezond en deed het hartstikke goed! Ik voelde mij vanaf dag 1 moeder en ik zou een goede zijn, ik wist het zeker! Rond de 20 weken zwangerschap bleek er toch iets niet helemaal te kloppen er was wat weinig vruchtwater....
.... Na vele onderzoeken, heel veel wanhoop en hoop, na veel bidden waarvan ik niet wist hoe dat moest, na veel onmacht en pogingen de macht te krijgen bleek dat onze zoon een hartafwijking had: Tetralogie van Fallot.
De meest lieve artsen van het AMC in Amsterdam schatte de kans op overleving klein in...
Op 27 maart 2011 is dan ook onze Milo (betekenis: soldaat, vriendelijk en zacht) geboren na 24 weken zwangerschap. Deze dag is hij ook overleden.
Het meest knappe en lieve kindje dat ik ooit in mijn leven had gezien lag in mijn armen. Ik was zo trots!!....
Na de crematie kwam ik terug in een leeg huis, met een lege buik en een leeg hart. Ik werd moeder maar mocht het niet zijn. De grootste en meest speciale soort van liefde kon ik niet delen of kwijt. Maanden heb ik getreurd...

Oktober 2011
Zwanger! Hoera! Mijn lichaam kan nog zwanger worden. Maanden van spanning en genieten, wat kan dat toch allemaal dicht bij elkaar liggen. In deze tijd werd ik erg geconfronteerd met mijn vorige zwangerschap.

18 juni 2012 
was dé dag, de dag dat ons tweede kind ter wereld kwam. Wat een ellende!
Weeënstorm, uitblijvende volledige ontsluiting, kind in ademnood, dalende hartslag, knip, tang, slagaderlijke bloeding, shock, mri scan, ct-scan, bloedtransfusie, enz...
Bloed, zweet, tranen maar wederom lag het mooiste mannetje van de wereld in mijn armen; Tygo! (Betekenis: de gelukkige/geluk)
De tijd na de bevalling was vreselijk. Het eerste jaar heb ik gekampt met een depressie tot na onderzoek bleek dat ik aan PTSS lijd.
Veel onbegrip heerste onder mijn omgeving. Het is toch moeilijk te begrijpen dat je ineens niet meer over straat durft of kan. Situaties werden vermeden of juist gecreëerd om maar geen paniekaanvallen te krijgen. Slapen vermeed ik vanwege nachtmerries.
Je zou eigenlijk kunnen zeggen dat de komst van Tygo mij heeft geconfronteerd met hetgeen ik weg stopte; het verlies van Milo.
Ik voelde mij slecht, in alle opzichten. Lichamelijk, geestelijk en in mijn functioneren als moeder.
Werken ging niet meer, met hoeveel liefde ik dit ook altijd heb gedaan, de angsten wonnen. Ik heb mij daar inmiddels bij neergelegd.
In deze tijd van (ver)schuilen en het proberen te overwinnen van al mijn mankementen maar vooral ook het willen hechten aan mijn trots Tygo, heb ik vele therapieën gevolgd. Het helpt redelijk. Je overgeven aan zo een therapie is moeilijk, het leven dat ik nog kon lijden werd mij uit handen genomen. In plaats daarvan werd ik bij de hand genomen en begeleidt door iemand die ik niet kende.
Samen gingen wij op zoek naar dagbesteding die niet zou voelen als een "moet-je". Want zo voelt alles, dingen mochten niet maar zij moesten.
Hierdoor is het idee ontstaan een website te gaan bouwen, helemaal zelf. Nog wel achter veilig gesloten deuren, angst was immers mijn leidraad.
In eerste instantie wilde ik een website maken die in het teken zou staan van Milo en ook Tygo. Het zou mij helpen bij het verwerkings- en rouwproces.
Maar toch, dit was geen goed idee. Ik moest iets gaan doen dat ik leuk vind en niet verbonden was met hetgeen dat mij zo uit mijn doen heeft gekregen. Ik moest mijzelf herontdekken, wie ben ik ook alweer? En wat vind ik leuk?
Daar kinderen en het zorgen daarvoor een soort van passie van mij is en zal blijven ben ik op het idee gekomen een webshop met baby en kinderkleertjes te maken.
Zo kon ik toch bezig zijn met de doelgroep zonder direct verantwoordelijk voor hen te zijn. De verantwoordelijkheid kan ik namelijk niet meer aan, dit is PTSS gerelateerd en ik hoop in de toekomst, de nabije of de verre, deze angst de baas te kunnen worden.
Tijdens het bezig zijn aan de website kreeg ik langzaamaan weer zin in het leven. Om op te staan in de ochtend. Er was weer een doel. Er was eindelijk weer iets waarvan ik durfde te zeggen dat ik dat kon; ik ben er goed in! Ik heb er plezier in! Ik werd weer een beetje trots op mezelf! Al was de weg nog lang..
En toen: Koekieloekie.com was geboren!
Vanaf de dag dat Tygo geboren werd noemde ik hem liefkozend Koekie of Koekieloekie. De naam voor de webshop was dus al snel besloten.
De tot standkoming en het draaiende krijgen en houden van Koekieloekie.com is niet gemakkelijk geweest. Er heerste veel onbegrip en ergens begreep ik dat wel.
Ik heb keuzes moeten maken, alles bij elkaar op moeten tellen.
Ik heb er voor gekozen mijn vroegere passie, het werken in de kinderopvang, los te laten. Het lukte mij niet meer. Het vroeg te veel energie, waar het mij vroeger energie gaf.
En dat was niet het pad dat ik wilde bewandelen. Ik wil vooruit, de toekomst in. Minder pijn, minder dromen, meer leven en verwezenlijken.

Ik heb geleerd dat dromen er zijn om na te jagen en angst een slechte raadgever is bij die jacht. En juist omdat niets zeker is in het leven, je ervan moet genieten zolang het er is en zolang het kan. Het leven is te kostbaar.
Gaan de dingen niet zoals je verwacht en hoopt, kijk dan naar de paden die verscholen liggen achter de struiken.
Leef met je hart, vol passie.
Zet door en geef niet op, want het leven hoort voor iedereen mooi te zijn. En helaas, een mooi leven overkomt je niet...
Iedereen verdient het om te stralen, oftewel: Shine Bright Like a Koekie!

Deze punten probeer ik ook door te voeren in de bedrijfsvoering van Koekie. Ik vind namelijk dat elk kind het verdient om te stralen.
Kindjes, die stuk voor stuk, het verdienen hun dromen na te jagen. Opgroeien in een omgeving vol liefde. Ruimte en de kans om zich te ontwikkelen tot een zelfrespecterend persoon met waarden en normen. Als ik daar met mijn kleertjes e.d. een kleine bijdrage aan mag leveren is dat voor mij de meest grote eer.

Er gaat geen dag voorbij dat mijn hart niet huilt om mijn lieve Milo-baby. Nog regelmatig snuif ik de geur van Robijn op, die mij doet denken aan zijn inimini geboortepakje. Een geur die door merg en been gaat.
Gelukkig ben ik nu ook op het punt gekomen dat verdriet en plezier in het leven naast elkaar kan bestaan. Een grote stap vooruit en daar ben ik trots op!

Ik kom van ver en ik zal er nog lang niet zijn, maar misschien is dat wel wat het leven zo boeiend houdt. Er zullen altijd obstakels en hindernissen te nemen zijn. Zolang je maar weet dat je mag "Shinen als een Koekie!" No matter what!
Om een heel lang verhaal (sorry!) kort te maken:
Bijdeze overwin ik één van mijn eerder genoemde angsten en jaag ik mijn droom achterna;

IK OPEN EEN WINKELTJE OP DE BAZAAR IN BEVERWIJK!

Waar ik hopelijk vele kindjes mag laten stralen in de producten van Koekieloekie.com!
Liefs, Fem (die binnenkort een vinkje mag zetten op de dream-to-do-list )

W. Disney